Era algún dia de Octubre del año 2007. Deperté de un largo y extraño sueño de dos meses. Comprendí que ya no dormía porque empecé a preguntarme quién era yo, como me llamaba, si tenía familia, cuáles eran sus nombres,... No sabia donde estaba ni como habia llegado allí. No podía ver, ni hablar, ni apenas moverme, pero sí que podía sentir y pensar. Estaba atrapada en un cuerpo que no me repondía. Quería preguntar y decir lo que sentía pero me era imposible, sólo podía llorar de impotencia.
La voz de mi madre me ha guiado, durante los cuatro últimos años, a lo largo de un amargo itinerario de hospitales, ciudades desconocidas, operaciones y dolorosos tratamientos. Y, sobre todo, me ha ayudado a reencontrar la esperanza y superar mi deseo de morir. Actualmente, he recuperado parte de mis facultades y sigo luchando por mejorar.
Escribo este diario por necesidad. Porque necesito comprender mejor lo que me ha ocurrido y compartirlo. Y porque necesito ayuda para continuar con los duros y costosos tratamientos que son mi única esperanza de recuperación. Un comentario de apoyo o cualquier información de tratamientos o terapias alternativas tienen para mí un extraordinario valor, me dan la energía que necesito para seguir luchando.
Espero que podáis aprender algo de mi diario. Muchas gracias.

jueves, 29 de septiembre de 2011

Buenas noches chic@s lo primero daros las gracias a tod@s los que habeis dedicado unos minutillos a entrar aqui y escribirme y difundir mi pagina,,
 Llevo toda la semana liailla,,cuesta retomar los habitos de mi trabajo: rehabillitacion, rehabilitacion,...... bueno ya sabeis y me ha dado mucha alegria cuando he abierto el blog y os he leido.
 Ayer fui al dentista, a lo de los brakers,,,que llevaba una semana con la cara que parecia que me habia metido un huevo kinder en un lado,,jeje,,ahora me rio pero no veas que semanita,,,y sólo los tengo arriba que cuando me los ponga abajo veremos a ver quien me aguanta..???? pero como dicen : por un gustazo un trancazo y para que  vuelva a tener la boca como antes tienen que operarme la mandibula,,ningun medico se habia dado cuenta de que la tenia rota hasta que llegué a madrid,ahi que ver que despistados y ese despiste me está pasando a mi la factura, por que entonces no era el momento de operarme perdia la beca para rehabilitacion en Lescer y ademas estaba superdelgada pesaba poco mas de 30 kg ( parecia un chupa chup jejeeje) asi que ahora toca lo de ,brakers.operacion y brakers,,,veremos a ver si para la boda de mi hermanillo he terminado, con eso me daba por contenta...

  Ah!! se me olvidaba,,tengo unos gatillos preciosos hay uno que parece persa y otro un murcielago  (que hará mi gata cuando se va da parranda?? ) y ya no me dejan quedarme con mas,,o se van los gatos o los gatos y yo asi que si alguien quiere uno???  por si cuela jeje
solo tienen tres semanillas y de verdad son preciosos...
 Hasta mañanita que hay que descansar...........
 

 

7 comentarios:

Anónimo dijo...

Hola melany,hoy me enterado de tu blogld aqui en guadalinfo,lo estado leyendo,eres una campeona que llegaras hasta donde quieras tu sigue con ese teson y la ayuda de tu madre y veras como lo consigues, ya quisiera yo tener la fuerza de voluntad que tienes tu para poder salir de esto que tengo en mi cabeza,ahora mismo no estoy en mi mejor momento,pero en fin no quiero aburrirte con mis problemas lo importante eres tu.Te quiero guapa. Toñi Caballero

rafi llamas dijo...

melani eres increible chica, me encanta leer loque escrbes, en tus palabras se ve que eres una chica muy fuerte a pesar de que pesas poquito, pero bueno todo a su tiempo, ahora lo importante es seguir con lo de la boca y la rehabilitacion, y tienes mucha suerte de tener una madre como la tuya, yo prsumo de ser amiga suya aunque hace siglos que no nos vemos pero la quiero un montón,y como te digo es una mujer ncreible,asq ue mentras la tengas a tu lado podras conseguir lo que te propongas, prque ella estara ahi para a yudarte, bueno preciosa, pues twe dejo por hoy ntentare escribirte de vez en cuando, un beso para ti y otro para tu madre.rafi llamas

Antonio Ángel dijo...

Hola melanie soy un chico de fuentes de cesna y te escribo esto porque estoy atmirado de tu fuerza y valentía( ESTOY ALUCINADO)Te quiero transmitir todo mi cariño, el de mi familia y el de todo mi pueblo.Yo soy sobrino de Lina Balmisa que tiene falia hay en iznájar.

Besos y mucho ánimo valiente. :)

Anónimo dijo...

Hola Melany, yo no sabia nada de tu blog, y hoy hablar de el y e entrado yo a mirar, y sabes??? Vaya blog más bonito y pone la piel de gallina. Tanto tu como tu madre sois las dos personas con mas fuerza ,y más valientes que conozco. Ya verás como poquito a poco vas a seguir recuperandote. Eres una campeona , y tu trofeo es tu madre, venga que vays a ganar este partido. 1 beso muy fuerte para las dos , ya sabeis que si necesitais aqui estamos para ayudar.Beatriz Delgado.

toñi y pedrin dijo...

hola melany , soy la mujer del pedrin , ante todo darte la henorabuena por el blog ,eres una persona a la que hay que seguir como ejemlo y sobre todo mucho apollo para tu madre , porque es una madre con coraje mi enorabuena para las dos , en nombre de mi marido pedrin y en el mio toñi hos doy mi cariño y mi alluda para lo que querais ,un beso muy fuerte para las dos y apelear .

Anónimo dijo...

Melany me alegra que estes asi de contenta por tus logros ,tu madre es una madre coraje ,segue asi y veras como lo consigues, besos

pantani dijo...

Boas melani, entrei agora que vim que puxeras o enlace do blog no facebook e dixem voume pór ó día e lim ista actualización antiga, coma vam ises brakers e isa mandíbula? houbo operación ou aínda nom??

um bico forte des o norte ;)